خاطره پنجاهم از کتاب «خاطرات خوب»/همکاری‌های دانشگاهی؛ تنها راه تقویت مبانی همکاری‌های سیاسی ـ اقتصادی
بازدیدها: 53
ملت ایران و ملت شریف افغانستان همزیستی و همدلی را تجربه کرده‌اند. همسایگی، هم زبانی و هم فرهنگی، همدلی و همراهی را میان مردم ایران و افغانستان به ارمغان آورده است. در این میان، همکاری‌های دانشگاهی و هم صحبتی نخبگان و متخصصین دو کشور به استحکام و تشیید این روابط کمک شایانی کرده است. بی‌تردید پیمان‌های اقتصادی، معاهدات همکاری‌های منطقه‌ای و عهدنامه‌های نظامی و امنیتی میان دولت‌ها نمی‌تواند به شکوفایی عملی و مقبولیت عمومی برسد؛ مگر آن که در میان طبقات مرجع و نخبگان دو ملت، طرفین متقابلاً دوست و قابل‌اعتماد تشخیص و توصیف شوند. در مورد ملت‌های ایران و افغانستان، آشکارا شاهد تبلور و باردهی این هم زبانی و همدلی نخبگانی بوده و هستیم.
در دوران خدمت خود در سمت‌های مدیریتی در دانشگاه علامه طباطبائی، چه در زمانی که مسئولیت دانشکده حقوق و علوم سیاسی را عهده‌دار بودم و چه در دو سالی که در سمت معاون پژوهشی دانشگاه توفیق خدمت داشتم، بارهاوبارها افتخار میزبانی هیئت‌های دانشگاهی از دانشگاه‌های کشور افغانستان را داشتم. در همه این دیدارها، که گاه در قالب بازدیدهای علمی و امضای سند همکاری بود و گاه تشکیل کارگاه‌ها و برنامه‌های تحقیقاتی مشترک، به افق ذهنی و ایده‌آل‌های بسیار مشابه و همسان دانشگاهیان ایران‌زمین و افغانستان پی بردم.
دانشگاهیان ایران و افغانستان دغدغه‌های مشابه و مشترک دارند و ساختار ذهنی و تحلیل‌ها و آرمان‌های مشابهی را دنبال می‌کنند. هم صحبتی و همکاری‌های دانشگاهی، از آسیب‌های حوادث می‌بایست مصون نگه داشته شود و صرف‌نظر از حکومت‌ها و دولت‌ها و احزاب و جناح‌های حاکم، راه خود را بپوید و تناور و بارور، بر فصل مشترک‌های انسانیت و ارزش‌های مقبول عامه تاکید کند.
من جامعه دانشگاهی افغانستان را همتای ارزشمندی برای جامعه دانشگاهی ایران دیدم و سخت بر این باورم که این نهال دوستی با تندباد حوادث گزندی نخواهد دید.
