ایران

ایران را فراموش نکنیم. اعتراض کنیم و از “زن، زندگی، آزادی” بگوییم اما فراموش نکنیم که ایران درخت کهنی است که همه بر شاخه های آن نشسته ایم. مراقب باشیم بُن نبریم. ایران نام نیست، واژه نیست، خاک زیر پای ماست، زبان ماست، ساختار ساخت دهنده به عمیق ترین لایه های آشکار و پنهان عواطف و باورها و کهن الگوهای ماست.

بانو ژولیا کریستوا روانکاو بلغاری-فرانسوی در کتاب خواندنی اش “علیه افسردگی ملی” در گفتگو با فیلیپ پتی می گوید: “پرسش کردن از قوانین، هنجارها و ارزش ها، لحظه ای حیاتی در زندگی روانی افراد و جوامع است” (کریستوا ۱۴۰۱: ۱۲). آن را “سرپیچی” می نامد. کریستوا “سرپیچی و عصیان” را ستایش می کند و همسو با سارتر می گوید “ما حق عصیان داریم” ( همان ۴۳)، زیرا آن را عامل ضروری برای حیات روانی و متصل کردن پیوندهای جامعه می داند؛ اما مدافع  فرانسه است. به نقل از ژیرودو می گوید: “ملت ها مانند انسان ها از بی نزاکتی های نامحسوس می میرند”(همان ۶۴). معتقد است “به قابلیت از بین بردن لکه های ننگی که شوربختی را دوره کرده اند و تمرین همبستگی دربرابر آن ایمان دارم” ( همان ۶۶).

ایران، امروز عصیان و سرپیچی را تمرین می کند، این سرپیچی چنان که کریستوا می گوید اگر برای بازسازی و پرسشگری و در مقابل افسردگی ملی باشد نجات بخش و شادمانی افزاست و روح ایران را تر و تازه می کند. ایران را فراموش نکنیم و ایران و نمادها و نشانه هایش را قربانی هیچ چیز واقعا هیچ چیز نکنیم. چرا که “چو ایران نباشد” دیگر چیزی نخواهد بود و نخواهد ماند. سرپیچی کنیم،

پرسش کنیم، عصیان را حق خود بدانیم ولی به خاطر بسپاریم که اینها نیازمند بقا و تداوم ایران و ایرانی بودن است، سرزمینی که هزاران سال گهواره زایش و رویش و پرورش میلیون ها میلیون انسان، هزاران زبان، هنر، دین، ادبیات، رسم، سنت و تاریخ است و به بهای بی نهایت رنج ها و فداکاری ها به دست ما رسیده است. ایران را فراموش نکنیم. می دانم که می دانید و این صرفا یادآوری است!