یادداشت صلح

در نخستین روزهای سال نو میلادی، بزرگترین و مهمترین آرزوی هر انسان نوع دوستی، برقراری صلح و آرامش و دوستی در سراسر جهان است. این آرزو و امید برای ملت های خاورمیانه و کشورهای همسایه که در وضعیت های ناصلح به سر می برند و از هر سو صفیر گلوله و آتش و دود بلند است و آوارگان آن در کل جهان پراکنده اند و مردمان آن خسته از ستیزه های مدام و جنگ های بی پایان اند، بیش از پیش معنا می یابد.

صلح مفهومی است با لایه های معنایی گسترده و دلنشین. برای جامعه امروز بشر، این مفهوم راهبردی همه جانبه، برای تحقق مجموعه وسیعی از آرمان هاست؛ آرمان عدالت، برابری، آزادی، بهزیستی، سلامتی، دوستی و صمیمیت، همدلی، گفتگو و معنویت و همه آنچه که می تواند زندگی جمعی انسان ها را بهتر سازد.

انتشار خبر درگذشت اسقف اعظم دزموند توتو در ۲۶ دسامبر ۲۰۲۱ (۵ دی ۱۴۰۰)، فرصتی را پدید می آورد که میراث این فعال مشهور آفریقای جنوبی بار دیگر بازخوانی و بررسی شود؛ میراثی که برای هرگونه فعالیت مدنی و جویای صلح، درس آموز و ارزشمند است و نشان می دهد چگونه می توان امید به بهبود را در سخت ترین شرایط زنده نگه داشت.

در جهانی که روزانه یا اخبار خشونت عریان و سخت و جنگ و خونریزی را می خوانیم و یا خشونت های پنهان در قالب تنهایی­ها و بی پناهی­ها و دل مردگی­ها موج می زند، و متاسفانه رو به گسترش است، به پیام آورانی که منادی آشتی و به ویژه «صلح مثبت» باشند به شدت نیازمندیم. بدون تردید جهان قدیم و جدید (حتی در هزاره سوم)، «حضرت مسیح» را پیام آور اخلاق، معنویت، صلح و دوستی می شناخت و می شناسد. در مباحث «فلسفه اخلاق»، به درستی اخلاق دین مسیح، «اخلاق عاطفی» معرفی می شود. بی جهت نیست که در روزگار ما در سطح جهانی بیش از ۲ میلیارد انسان مستقیما به این شخصیت ممتاز و برگزیده خد،ا اقتدا و بدان افتخار می کنند و دیگر دین داران و حتی غیر دین داران، نیز به شخصیت او و پیامش احترام می گذارند. حتی در دل ناامیدی­ها و یاس­ها، بسیاری از آدمیان در جهان کنونی، به بن بست کامل نمی رسند و  در افق آینده به حضرت مسیح به عنوان «منجی موعود» می نگرند.