یادداشت صلح

دکتر نعمت‌ الله فاضلی – هدیه دادن، دلالت ها و معناهایی بزرگ تر از چیزی دارد که در ظاهر به چشم می آید. هدیه، دوستی، مهربانی و صلح است.  هدیه در معنای ایده آل آن شکلی از ارتباط اخلاقی و دموکراتیک است؛ ارتباطی ژرف، معنادار، دو سویه و انسانی.  هدیه، بخشش و پیشکشی است که فاصله ها را کم می کند و ارزش های انسانی و وجودی عشق، فداکاری، گذشت، سخاوت، بزرگمنشی و بزرگواری را بارور کرده و یادآور می شود. هدیه هر مقدار هم کوچک باشد، ارزشی بزرگ دارد. هدیه، اعلام صلح آدم ها و گروه هاست. هدیه دموکراتیک است؛  فراتر از سیاست، قدرت و تفاوت های دینی و مادی می نشیند و انسان ها را از هر گروه سنی، یا هر جنسیتی، یا هر قومی، یا جامعه ای به دوستی و صلح دعوت و ترغیب می کند. این است که در قلب آیین های انسانی قرار دارد.

بحث صلح هنوز از جهت نظری در ایران موقعیت خوبی ندارد. دوستی که مدرس دانشگاههاست ذیل مطلبی در باب صلح نوشت که مردم که در ایران با هم دعوایی ندارند و مقامات هم که تنها راه جنگ با کفار را می شناسند. پس طرح بحث از صلح وجهی ندارد. دیگری معتقد است که جنگ و صلح کار دولت است و بقیه فعالیت ها بی ثمر می باشد و…. کمترین سخنی که اینجا می توان گفت آن است که حتی در میان دانش آموختگان مراکز آموزش عالی، نه از صلح شناختی مناسب وجود دارد و نه از احوال مردم و حکومت. وجود صلح تنها نبود خشونت و شمشیر نیست، گرچه جامعه ما خالی از خشونت های عریان هم نیست.

🔸 کنشگری علمی در حوزه مطالعات صلح نیازمند آفرینش ادبیات متناظر با آن در قالب کتاب، مقاله، پژوهش و نگارش داستان های کوتاه و بلند و شعر و… است. انجمن علمی مطالعات صلح ایران، در راستای مسئولیت خود در زمینه گسترش ادبیات صلح و با هدف مشارکت نویسندگان، پژوهشگران و اصحاب قلم و دانش، دست یاری به سوی مخاطبان و علاقمندان دراز می نماید. در چارچوب چنین رویکردی، به آگاهی اعضای محترم و نیز دیگر همراهان فرهیخته انجمن می‌رساند، انجمن علمی مطالعات صلح ایران تلاش دارد تا مجموعه‌ای را با عنوان یادداشت‌های صلح در وبسایت و دیگر شبکه‌های اجتماعی انجمن منتشر نماید.

امروز داشتم به نقش زنان ایرانی در دورانی که طالبان افغانستان را گرفتند، فکر می‌کردم .
در کنار رسانه‌های خارجی که تظاهرات زنان را پوشش خبری میدادند،زنان ایرانی خبرنگار هم در کابل مستقر شده بودند، ولی تفاوتی که این زنان ایرانی با دیگران داشتند؛ همدلی بسیار بالای‌شان بود که با دختران فعال مبارز نشان می‌دادند.

هشتم مارس به عنوان یک روز مهم و تاریخی در تقویم ملل متحد ثبت شده است. در این روز همگام با سایر ملل سر تعظیم فرود می‌آوریم به پیشگاه موجودات گران پایه‌ای که صرف نظر از رنگ، نژاد، مذهب، جغرافیا و… در جای‌جای گاهواره زمین در مقام زن و یا مادر، نقش عمده‌ای در ایجاد بنای رفیع تمدن بشری ایفا نموده و می‌نمایند. نقطه تمرکز و کانونی این روز، گرامی‌داشت حقوق نیمی از جامعه بشری است و همگان این روز را که نمادی است برای رسیدن به حقوق اساسی زنان، به پاس دستاوردهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی آنها جشن می‌گیرند.

در نخستین روزهای سال نو میلادی، بزرگترین و مهمترین آرزوی هر انسان نوع دوستی، برقراری صلح و آرامش و دوستی در سراسر جهان است. این آرزو و امید برای ملت های خاورمیانه و کشورهای همسایه که در وضعیت های ناصلح به سر می برند و از هر سو صفیر گلوله و آتش و دود بلند است و آوارگان آن در کل جهان پراکنده اند و مردمان آن خسته از ستیزه های مدام و جنگ های بی پایان اند، بیش از پیش معنا می یابد.

صلح مفهومی است با لایه های معنایی گسترده و دلنشین. برای جامعه امروز بشر، این مفهوم راهبردی همه جانبه، برای تحقق مجموعه وسیعی از آرمان هاست؛ آرمان عدالت، برابری، آزادی، بهزیستی، سلامتی، دوستی و صمیمیت، همدلی، گفتگو و معنویت و همه آنچه که می تواند زندگی جمعی انسان ها را بهتر سازد.

انتشار خبر درگذشت اسقف اعظم دزموند توتو در ۲۶ دسامبر ۲۰۲۱ (۵ دی ۱۴۰۰)، فرصتی را پدید می آورد که میراث این فعال مشهور آفریقای جنوبی بار دیگر بازخوانی و بررسی شود؛ میراثی که برای هرگونه فعالیت مدنی و جویای صلح، درس آموز و ارزشمند است و نشان می دهد چگونه می توان امید به بهبود را در سخت ترین شرایط زنده نگه داشت.

در جهانی که روزانه یا اخبار خشونت عریان و سخت و جنگ و خونریزی را می خوانیم و یا خشونت های پنهان در قالب تنهایی­ها و بی پناهی­ها و دل مردگی­ها موج می زند، و متاسفانه رو به گسترش است، به پیام آورانی که منادی آشتی و به ویژه «صلح مثبت» باشند به شدت نیازمندیم. بدون تردید جهان قدیم و جدید (حتی در هزاره سوم)، «حضرت مسیح» را پیام آور اخلاق، معنویت، صلح و دوستی می شناخت و می شناسد. در مباحث «فلسفه اخلاق»، به درستی اخلاق دین مسیح، «اخلاق عاطفی» معرفی می شود. بی جهت نیست که در روزگار ما در سطح جهانی بیش از ۲ میلیارد انسان مستقیما به این شخصیت ممتاز و برگزیده خد،ا اقتدا و بدان افتخار می کنند و دیگر دین داران و حتی غیر دین داران، نیز به شخصیت او و پیامش احترام می گذارند. حتی در دل ناامیدی­ها و یاس­ها، بسیاری از آدمیان در جهان کنونی، به بن بست کامل نمی رسند و  در افق آینده به حضرت مسیح به عنوان «منجی موعود» می نگرند.